Perfectionisme en motivatie: durf te struikelen

Dit jaar begon ik sterk. Alles stond op de rails: ik sportte consistent, at gezond, sliep goed, stond vroeg op, werkte productief aan m’n doelen. Blogartikelen schrijven, talen bijspijkeren — alles liep. Alles was tot in de puntjes gepland. Tot het ineens niet meer ging.

Wanneer de motivatie ineens wegvalt

De motivatie verdween. Ik had nergens meer zin in. Geen fut om op te staan, geen zin om elke dag hetzelfde riedeltje te herhalen. En ik voelde me zó lui. Terwijl ik in werkelijkheid nog steeds op tijd opstond, maar gewoon niks uit mijn handen kreeg. Dus stopte ik, langzaam maar zeker. Ik begon trainingen over te slaan, mijn talen bleven liggen, mijn blog raakte in de vergetelheid. Waarom? Omdat ik mezelf zoveel ‘moetjes’ oplegde. Ik móést dit jaar iets bereiken, en het liefst zo veel mogelijk. Anders voelde het alsof ik had gefaald. Door al die verplichtingen en het onrealistische idee dat alles wat ik doe perfect moet zijn, drukte ik uiteindelijk zelf op de stopknop. Ik voelde me echt rot. Want je kunt toch niet zomaar een dag niks doen? Dan is de dag niet perfect geweest. Dan ben jíj niet goed genoeg geweest. Dan heb je gefaald.

De zwart-wit valkuil

Op zo’n moment voelt het alsof je vastzit. Je wíl wel verder, maar je hebt simpelweg de kracht niet om jezelf te blijven motiveren — om elke keer weer op te komen dagen.

Je zat juist zo lekker in een ritme, totdat het ineens niet meer ging. Je bent je draai kwijt. Alles waar je zo hard voor hebt gewerkt… voelt als mislukt. Je hebt geen energie meer om op tijd je bed uit te komen, laat staan te werken aan die doelen die je zo graag werkelijkheid wil maken.

Dat is precies het probleem met een zwart-wit mentaliteit. Het is alles of niets.

• “Ik heb vandaag iets slechts gegeten? Boeien, de dag is toch al verpest.”

• “Ik ben te laat opgestaan? Dan kan ik net zo goed vanavond ook weer laat naar bed.”

• “Wat ik schrijf is niet goed genoeg? Laat dan ook maar.”

• “Nieuwe hobby, maar ik bak er niks van? Dan stop ik wel.”

  
  

Herkenbaar? Stop daar eens mee.

Het hoeft niet allemaal vlekkeloos te gaan. En ik weet: dat is een waarheid die ik zélf nog elke dag probeer te geloven. Maar eerlijk? Vaak ligt die pil gewoon half afgebrokkeld op m’n tong — ik krijg ‘m amper doorgeslikt.

Wat perfectionisme écht met je doet

Het is een realiteit waar je het liefst voor wegloopt. Want perfectionisme komt vaak met angst. Angst om te falen. Angst om iets te proberen en te merken dat het niet lukt.

Want dan? Dan brokkelt je zelfvertrouwen af. Dus probeer je het maar liever niet. Dan blijft je zelfbeeld in elk geval heel.

Maar om helemaal eerlijk te zijn: zo kom je nergens.

Niemand, echt niemand, verwacht dat jij alles perfect doet. De enige die die torenhoge eisen stelt, ben jij zelf. En dat is best pittig. Want als je zó streng bent voor jezelf, voelt álles al snel als falen.

Wat als jij je eigen vriendin was?

Denk eens aan een vriendin die een slecht cijfer haalt. Wat zeg je dan? Je praat haar moed in. Zegt dat één cijfer niet haar toekomst bepaalt. Dat ze nog kansen krijgt. Dat niet iedereen overal goed in hoeft te zijn.

Waarom kun je dat wél tegen haar zeggen, maar niet tegen jezelf?

Waarom schop je jezelf de grond in als jij iets niet goed doet?

Waarom vind je jezelf dan ineens waardeloos?

Het is heel simpel: omdat het niet perfect is.

Perfectie bestaat niet

Maar, zoals ik al eerder zei: perfectie bestaat niet. Het is gewoon een vervormde stem in je hoofd die je blijft overtuigen dat het nooit goed genoeg is. Hoe hard je ook je best blijft doen, het zal nooit goed genoeg zijn. Het zal nooit perfect zijn.

Dus probeer dat ideaalbeeld los te laten. Je bent goed zoals je bent.

Soms ben je je motivatie gewoon even kwijt. Soms dagen, soms weken, soms zelfs maanden of jaren. Of het nou komt door iets heftigs in je privéleven of gewoon omdat je moe bent — dat is oké. Die motivatie komt wel weer terug.

Maar niet als je jezelf blijft opjagen. Niet als je alles ziet als een verplichting, om maar iets te doen zodat je iets gedaan hebt.

Geef jezelf ademruimte. Je hoeft niet elke dag 100% te presteren. Je hoeft niet alles perfect te doen. Je hoeft alleen maar te blijven proberen.

Soms is opstaan en ademen al meer dan genoeg.