Less is more: waarom een kleine circle beter is

Voor zolang ik me kan herinneren, was ik altijd ‘dat stille meisje’. Ik was (en ben af en toe nog steeds) verlegen en daarom ook vaak het buitenbeentje. Maar heel erg vond ik het niet. Met de enkele vriendinnen die ik had, redde ik me wel. Op de middelbare school was het niet veel anders—nog steeds een outsider, maar toch had ik een klein kringetje op wie ik kon bouwen.

Like a dream come true

In de vierde klas nam ik een beslissing die alles veranderde. Met de steun van mijn hartsvriendinnen besloot ik hulp te zoeken bij een therapeut, omdat ik voelde dat mijn moeite met contact maken me dieper raakte dan ik wilde toegeven. En dat wierp zijn vruchten af, want langzamerhand begon ik meer populariteit te krijgen en werd ik eindelijk opgemerkt.

In het begin voelde het als een droom die werkelijkheid werd. Mensen kenden ineens mijn naam? Ze wisten wie ik was: ik, dat stille meisje dat altijd op de achtergrond stond. Wat had ik nou te bieden, behalve die stille buitenkant? Toch bleek ik ineens over een vlotte babbel te beschikken, en in bijna iedere klas had ik wel iemand met wie ik overweg kon – iets wat voorheen helemaal niet zo was. En als mensen je ineens interessant genoeg vinden, dan boost dat natuurlijk je ego.

Populair zijn is niet alles

Al snel bleek dit alles niet zo fantastisch te zijn als ik dacht… Het was te veel. Het voelde alsof ik mezelf constant moest opsplitsen om iedereen tevreden te houden. Met iedereen rekening houden, initiatief blijven nemen om contact te zoeken en afspraken te plannen. Waar ik eerst de volle 100% kon geven aan mijn vrienden, werd dat nu hooguit 50%. Dat begon echt aan me te vreten. Afspreken begon aan te voelen als een verplichting en puur om het contact te onderhouden. Hierdoor voelde ik me vaak erg alleen. Ondanks al die nieuwe vriendschappen voelde ik me uiteindelijk slechter dan eerst.

Deze verandering in mijn leven heeft me een waardevolle les geleerd: less is more. Nu ik met meer dan 60% van die vrienden geen contact meer heb, merk ik dat ik mezelf weer terugvind en écht plezier haal uit het afspreken. En surprise, achteraf kwam ik erachter dat ik met sommige ''vrienden'' eigenlijk helemaal niet zo hecht was als ik dacht. Het was een typische levensles, iets wat je vaak hoort, maar uiteindelijk was het precies wat ik nodig had om verder te kunnen.

No more pleasing

Genoeg gekletst, back to business. Wat ik jullie probeer mee te geven, is om je niet te laten verleiden door populariteit, want zo geweldig is het allemaal niet. Het is gewoon theater, en als je niet uitkijkt, word je zelf meegesleurd in allemaal onzinnige tienerdrama’s. Dan zit je er middenin en vraag je je af: waarom doe ik dit eigenlijk?

Dus nee, populair zijn is niet alles. Het is een spel waar je nooit echt de controle over hebt. Je kan nog zó hard je best doen om door iedereen gemogen te worden, maar mensen vormen toch wel een mening over jou en newsflash: dat is lang niet altijd positief. En dat is ook oké! Niet iedereen gaat je leuk vinden, net zoals jij ook niet iedereen even geweldig vindt.

Wat ik heb geleerd: mensen komen en gaan, maar de juiste mensen blijven. Juist zij kennen je door en door, en bij hen kun je echt jezelf zijn. Dus stop met pleasen, wees jezelf en trek vanzelf de vrienden aan die écht bij je passen. Je hoeft geen versie van jezelf te zijn die alleen maar goedkeuring zoekt—je bent al goed genoeg zoals je bent. Uiteindelijk draait het niet om kwantiteit, maar om kwaliteit. Een kleine, oprechte circle is zoveel meer waard dan een grote groep waarbij je je eigenlijk alleen voelt.